Ήταν η αρχή της πιο σκοτεινής περιόδου της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Οι ελευθερίες καταργήθηκαν. Οι φωνές σίγησαν. Οι άνθρωποι συνελήφθησαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, καταδικάστηκαν όχι για πράξεις, αλλά για σκέψεις και λόγια.
Η Χούντα δεν υπήρξε απλώς ένα ιστορικό «λάθος» ή μια «παρένθεση». Ήταν ένα βαθύ τραύμα στη δημοκρατική μας πορεία. Ένα καθεστώς που γέννησε φόβο, σιωπή, λογοκρισία και διχασμό.
Κι όμως, μέσα στο σκοτάδι, υπήρξε Αντίσταση. Από ανθρώπους που δεν συμβιβάστηκαν. Από φοιτητές, εργάτες, διανοούμενους, ακόμα και απλούς πολίτες που κράτησαν τη φλόγα της Δημοκρατίας ζωντανή. Με κόστος προσωπικό, αλλά με πίστη στην ιδέα ότι η ελευθερία δεν είναι ποτέ αυτονόητη.
Η Μνήμη δεν είναι απλώς φόρος τιμής στο παρελθόν. Είναι πράξη ευθύνης για το παρόν και το μέλλον.
Γιατί η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Κατακτιέται. Υπερασπίζεται. Θυμάται
Και η Μνήμη δεν θα επιτρέψει την επανάληψη.
