Η υποψηφιότητα της Κατερίνας Νοτοπούλου στη Θεσσαλονίκη, την οποία επικύρωσε χθες το αρμόδιο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια λύση απελπισίας. Ούτως ή άλλως, η υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης δεν ήταν η πρώτη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για τη Θεσσαλονίκη. Αφού όμως ο πρόεδρος της ΔΕΘ δεν μπορούσε λόγω κωλύματος εκ του νόμου, η κ. Νοτοπούλου κατεβαίνει από υποχρέωση. Κάτι οφείλει και εκείνη στο κόμμα, που της πρόσφερε ό,τι πάντα ονειρευόταν: λούσα, τιμές και δόξα.
Δεν έχω πληροφορίες για το θέμα, αλλά μπορώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που έκανε επιφυλακτικό τον ΣΥΡΙΖΑ με την περίπτωση της υποψηφιότητας Νοτοπούλου. Μπορεί να το καταλάβει ο καθένας, άλλωστε, εφόσον έχει μάτια και βλέπει. Το βασικό πρόβλημα της υποψηφιότητάς της εντοπίζεται στην εμφάνισή της. Η κ. Νοτοπούλου είναι τόσο πολύ Θεσσαλονικιά, ώστε δεν δείχνει ΣΥΡΙΖΑ. Μαύρες δαντέλες, κόκκινα φορέματα, έντονο μακιγιάζ σαν να είναι αισθητικός που εργάζεται στον Χόντο, ανακαινίσεις υπουργικών γραφείων, όλα αυτά είναι μάλλον ΠΑΣΟΚ (με την πολιτισμική έννοια του όρου) παρά ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, με άλλα λόγια, μια Εύα Καϊλή, αλλά στην προσιτή έκδοση χωρίς τα έξτρα (δερμάτινα καθίσματα, ξύλινο ταμπλό κ.λπ.).
Αλλά και πέραν αυτού, ό,τι εκπροσωπεί πολιτικά η κ. Νοτοπούλου είναι ξοφλημένο. Με το προσωπικό της παράδειγμα, η κ. Νοτοπούλου εκπροσωπεί το άχρηστο κράτος που καλοπερνά εις βάρος όλης της υπόλοιπης κοινωνίας. Γιατί λοιπόν να την ψηφίσουν οι Θεσσαλονικείς;
kathimerini.gr
