«Κι όμως, κάτι μένει ανοιχτό για το ελληνικό ’89», διαπιστώνει ο πολιτικός συντάκτης. «Τίποτα. Τα έχει κάνει ψιλοκομμένο μαϊντανό επί τριάντα χρόνια. Από το Μετά μέχρι και το πρόσφατο Σαλός Θεού. Η ουσία, αγαπητέ μου, είναι ότι ο Ανδρέας απέρριψε τον Ιούνιο του ’89 ό,τι αποδέχτηκε τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς: την Οικουμενική», τον κόβει ο Μάνος. «Απομένει μόνο μια λεπτομέρεια. Πώς μετεστράφη την τελευταία στιγμή η αρχική θέση του συνετού Χαρίλαου και του ΚΚΕ για μη παραπομπή του Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο». «Μα είναι ώρα για τέτοιες κουβέντες; Ε, λοιπόν, σου αποκαλύπτω ότι το τελευταίο μικρό σπρώξιμο το έδωσε ο εργοδότης σου, ο Κίτσος, ο παλαιός αριστερός με το μποέμ ελευθεριακό νεοκαπιταλιστικό ύφος της Μεταπολίτευσης». «Πες το, πες το…» το διασκεδάζει η ομήγυρη. «Ήταν εννέα και μισή. Βραδιά καύσωνα, όταν ο Αντώνης, οδηγός και συγκάτοικος του Χαρίλαου, μπαίνει κι αναγγέλλει αποσβολωμένος ότι κατέφθασε ο Τεγόπουλος εντελώς απροειδοποίητα. Ακάλεστος.
Πριν ολοκληρώσει, εισβάλλει ο Κίτσος ελαφρά πιωμένος με μια νάιλον σακούλα γεμάτη χαρτιά, συνοδευόμενος από τον δημοσιογράφο Γεώργιο Μαύρο, ο οποίος παρέμεινε στο χολ. Ο Χαρίλαος πάντα το γλένταγε με το στιλ του δαιμόνιου συνεκδότη της Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας, αλλά τώρα άκουγε τις άναρθρες φράσεις του: “Συγκάλυψη!· θα τα ρίξετε όλα –υποκριτές!– μόνο στον Κουτσόγιωργα επειδή πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη; Θα βρωμίσετε το ήθος της Αριστεράς· επί της κεφαλής σας η μεγαλύτερη υπόθεση διαφθοράς”. Είχε πάρει προσωπικά ότι ο Ανδρέας αποπειράθηκε να υπερφαλαγγίσει κι αυτόν –μαζί με τους άλλους “αστούς” εκδότες– μέσω των εφημερίδων του Κοσκωτά. Η παρουσία μου φως φανάρι ενοχλούσε τον Τεγόπουλο. “Φεύγω”, λέω. “Μείνε”, απαίτησε ο Χαρίλαος, ο οποίος πάντα ήθελε ένα τρίτο πρόσωπο στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις του. Έφυγα. Πρωί πρωί την επομένη, μου λέει πονοκεφαλιασμένος στο γραφείο: “Μ’ έκανε άνω κάτω αυτός ο διάολος, μέχρι το ξημέρωμα. Ήπιε και δυο μπουκάλια ουίσκι. Δεν έβγαζα άκρη μ’ αυτά τα τραπεζικά ροζ παλιόχαρτα. Πού πήγαμε και μπλέξαμε! Ο Μητσοτάκης, σύσσωμος ο Τύπος, οι δικαστές, οι υπουργοί μας κι οι συνεργαζόμενοι στον ΣΥΝ, πασοκογενείς κι οι άλλοι, πλην Θοδωρή (Κατριβάνου), τα ’χουν στυλώσει υπέρ της παραπομπής.
Κι ο Λεωνίδας την πέρασε στην ΕΑΡ. Ο Μητσοτάκης δεν θέλει βέβαια την καταδίκη του αιωνίου αντιπάλου του, αλλά προσβλέπει σε εκλογικά κέρδη από την παραπομπή του”. »“Ο Καραμανλής, όμως, Χαρίλαε, που είχε παραπεμφθεί πριν από είκοσι πέντε χρόνια από την ΕΔΑ και το Κέντρο, ψιθυρίζεται ότι δεν συμφωνεί”. »“Μακάρι να ’λεγε μια κουβέντα να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Όμως αυτός είναι πάντα της πισινής. Πρώτα θ’ αφήσει να γίνει η παραπομπή, να βγάλει το άχτι του με τον Ανδρέα που τον γέλασε στο θέμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας και μετά θ’ αφήσει έναν χρησμό με την αντίρρησή του. Τώρα πρέπει να πιούμε το πικρό ποτήρι. Ας φύγει από πάνω μας η ευθύνη της συγκάλυψης και της παραγραφής και βλέπουμε στην πορεία. Στο κάτω κάτω δεν μου λένε οι συνταγματολόγοι ότι υπάρχει σχετική συνταγματική πρόβλεψη για ακύρωση της παραπομπής με βάση ενδεχόμενα νεότερα στοιχεία;” »Αυτά μου είπε εκείνο το πρωί ο Χαρίλαος. Και σε κείνη τη δέσμευση-υπόσχεση βασίστηκα για να προτείνω, βαλλόμενος πανταχόθεν, την αναθεώρηση της παραπομπής Παπανδρέου τους αμέσως επόμενους μήνες.
Η εφημερίδα σου, διά χειρός Χρήστου Τεγόπουλου, έγραψε το κύριο άρθρο “Οι Καραγκιόζηδες”. Οι λοιποί εκδότες περίμεναν πρόσθετες εγγυήσεις από τον Ανδρέα, σχετικά με τις άλλες δουλειές τους, για να τον αθωώσουν, όπως κι έγινε αργότερα»
