Οικονομικός πόλεμος και Εθνική συνείδηση

       

Βασίλειου Ι. Βουτσινά, επίτιμου γενικόυ διευθυντή υπουργείου


Ο πόλεμος με στρατιωτικά όπλα περιορίζεται λόγω και του φόβου των πυρηνικών εξοπλισμών και αντικαθίσταται από τον οικονομικό πόλεμο. Τα καπιταλιστικά κράτη, με τις πολυεθνικές τους εταιρίες, μάχονται να εισβάλουν σε ξένες αγορές, με όπλα την οικονομική και διπλωματική υποστήριξη των εταιριών τους,

τη διαπλοκή με πολιτικούς, την αποδυνάμωση του αντιπάλου, την πιστωτική ασφυξία των επιχειρήσεών του, την εξαγορά δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών για ιδιωτική εκμετάλλευσή τους, το εμπάργκο (φαρμάκων, τροφίμων κ.α.) και ακόμα τη στρατηγική της αλληλεξάρτησης (δηλαδή με συμφωνίες που θέτουν πλαίσια κοινής αγοράς και νομίσματος με όρους, που τους καθορίζουν οι πιο ισχυροί για να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα). Επί παραδείγματι οι αμερικάνοι προώθησαν ως παγκόσμιο πλαίσιο το άνοιγμα των αγορών, την ελευθερία στην κίνηση κεφαλαίων κ.α., διότι έτσι οι πολυεθνικές τους εταιρίες προωθούνται ανεμπόδιστα στο εξωτερικό, από όπου αντλούν πόρους για την Αμερική. Και στην Ευρωζώνη οι ισχυρότερες χώρες και κυρίως η Γερμανία επέβαλαν, ως υπέρτατη ηθική αρετή, ιδεολογία και πολιτική, τη διαφύλαξη της «σταθερότητας του ευρώ», τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την υποταγή της δημόσιας δραστηριότητας στην ιδιωτική, διότι έτσι με το ελεύθερο εμπόριο ωφελούνται αυτές με πόρους, που αντλούν από τους εμπορικά ελλειμματικούς εταίρους τους. Και επειδή αυτή η ξένη οικονομική «εισβολή» στις ελλειμματικές χώρες θεωρείται νόμιμη «δημιουργική συνεργασία», δεν χαρακτηρίζεται «πόλεμος» ώστε να δικαιολογεί μια στρατιωτική αντίσταση.

Ετσι η μεταπολεμικά διασπασμένη Γερμανία, αφού ενώθηκε, κυριαρχεί στην Ευρώπη «χωρίς να ματώσει μύτη». Ο Σαρκοζί και η Μέρκελ μεριμνούν και αποφασίζουν περισσότερο για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα και λιγότερο για τα κοινοτικά. Στην τελευταία σύνοδο κορυφής, ο βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον διαφώνησε με την πρόταση τους για κεντρικότερο σκληρό έλεγχο στα κράτη, τονίζοντας ότι « δεν ήταν σύμφωνη με τα συμφέροντα της Βρετανίας». Και όταν ο κ. Παπανδρέου ζήτησε την άδεια τους να προχωρήσει σε δημοψήφισμα, προκειμένου οι έλληνες να εκφράσουν κάποια άποψη για το μέλλον τους, τον ξαπόστειλαν, αναγκάζοντάς τον να απαρνηθεί τη «δημοκρατία» του και έτσι υπενθύμισαν σε όλους, ότι αυτοί είναι «η οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης». Τελευταία οι Γερμανοί τονίζουν «η Γαλλία πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να είναι στην περιφέρεια ή στον πυρήνα της Ευρώπης», προσβλητικά για τον Σαρκοζί. Επομένως , μας κυ-βερνούν οι Βρυξέλλες με την καθοδήγηση όμως και την εποπτεία του Βερολίνου.



Η Γερμανία, ενώ έχει κερδίσει τα μέγιστα και μάλιστα ηγεμονεύει στην Ευρώπη, αποφεύγει να αναλάβει σημαντικό μέρος από τα κόστη και τις θυσίες που απαιτούνται για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης, τη διάσωση του ευρώ και τη συνοχή των λαών του. Η Καγκελάριος, αφού τόνισε ότι «δεν θα επωμισθούμε τα χρέη των ελλήνων και των άλλων με την έκδοση ευρωομολόγων», ενεργεί και ρυθμίζει αφενός να σωθούν πρώτα οι ευρωπαϊκές τράπεζες (δηλαδή οι πλούσιοι δανειστές ) και αφετέρου να εφαρμόζονται, υπό την εποπτεία της Τρόικας, προγράμματα «εσωτερικής υποτίμησης» και καταπίεσης του βιοτικού επιπέδου των λαών των νοτίων χωρών, που είναι σχετικά οι φτωχότερες. Μια στρατηγική, που διευρύνει το οικονομικό χάσμα ανάμεσα στους «βόρειους και νότιους ευρωπαίους», την ανισότητα στους πλούσιους και τους φτωχούς και την αντιπαράθεση και σύγκρουση

ανάμεσα σε κράτη και σε κοινωνικές τάξεις. Για αυτό λοιπόν παραγκωνίσθηκαν εκλεγμένες κυβερνήσεις των νοτίων και κλήθηκαν και ανέλαβαν «δοτοί πρωθυπουργοί», όπως ο Μάριο Μόντι στην Ιταλία και ο Λουκάς Παπαδήμος στην Ελλάδα, για την πιο πιστή εφαρμογή της γερμανικής συνταγής «διάσωσης». Οι δε αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας υποχρεώθηκαν και με «γραπτή δήλωση» να δεσμευτούν ότι και αυτοί θα εφαρμόσουν πιστά στο μέλλον ό,τι αποφασίζεται. Και μας εκφοβίζουν για τις συνέπειες που θα προκύψουν, αν δεν εκτελεσθούν τα μέτρα αυτά, που όμως μέχρι τώρα αξιολογούνται ως αναποτελεσματικά.







Ο κ. Παπαδήμος τόνισε ότι «η Σωτηρία της ΕΛΛΑΔΑΣ και η παραμονή στο ευρώ» είναι ο υπέρτατος σκοπός, που αξίζει κάθε θυσία. Αλλά ΤΙ ΘΑ ΣΩΘΕΙ τελικά; Η ΕΛΛΑΔΑ ή ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;. Συγκεκριμένα, έχουμε τη λιγότερη εθνική κυριαρχία των τελευταίων 65 ετών και η χώρα οδεύει υπό τη ξένη κηδεμονία σε «παρακατιανά» επίπεδα ανάπτυξης, με πιστωτική ασφυξία, προγράμματα λιτότητας και ανεργίας, συνεχείς περικοπές μισθών και συντάξεων, εργοδοτικό εκφοβισμό και ασυδοσία σε βάρος των εργαζομένων, λιγότερες δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και ανατροπή των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων από την εποχή του Ι. Μεταξά, φτώχεια και εγκληματικότητα. Οι εργαζόμενοι, που μια ζωή τραβούσαν το κουπί με υποσχέσεις για «μελλοντική πρόοδο», ξαφνικά χάνουν μισθούς και συντάξεις και αναγκάζονται για ανακούφιση να προσφεύγουν στα κοινωνικά παντοπωλεία, τα «κουπόνια» και τα εκκλησιαστικά και σχολικά συσσίτια, όπως στην κατοχή, όταν οι κατακτητές απομυζούσαν τα περισσότερα και μας άφηναν τα

λιγότερα. Η μεσαία τάξη σβήνει και η κοινωνία χωρίζεται σε φτωχούς και σε πολύ πλούσιους. Η εντολή λέει «οι μισθοί πρέπει να μειώνονται» γιατί «τα κέρδη του κεφαλαίου πρέπει να αυξάνονται» για τις πολυπόθητες επενδύσεις, που δεν έρχονται. Ο πλούτος, η άνεση και η πρόοδος θα αφορούν τους ήδη προνομιούχους. Εργοστάσια, τράπεζες, λιμάνια, σπίτια, δημόσιες επιχειρήσεις, οργανισμοί και μεγάλες εδαφικές περιοχές της χώρας θα ξεπουληθούν στους ξένους σε εξευτελιστικές τιμές. Και επειδή οι νέοι, λόγω ανεργίας, μεταναστεύουν και ως έθνος μαστιζόμαστε από αυτοκτονική υπογονιμότητα, η χώρα κατακτάται από τα κύματα των αλλόγλωσσων και αλλόθρησκων μεταναστών. Φοβόμαστε λοιπόν ότι αυτό που θα διασωθεί από την ΕΛΛΑΔΑ θα είναι η ιστορία της και ο γεωγραφικός της χώρος. Επομένως εμείς ως «μελλοθάνατοι» αποχαιρετούμε την πατρίδα που ξέραμε.



Ανεξάρτητα από τις διεθνείς ρίζες της πολύπλευρης κρίσης μας, οι ευθύνες του πολιτικού μας συστήματος είναι κολοσσιαίες. Ο εκάστοτε κυβερνητικός καρεκλο-κενταυρισμός, παντρεμένος με την απληστία και την ανικανότητα, η τοποθέτηση των «κουμπάρων και κηπουρών» στις θέσεις κλειδιά, η συνειδητή προφύλαξη των μεγαλοφοροφυγάδων με τη ληστεία του δημοσίου χρήματος από εφοριακούς, επιχει-ρηματίες κ.α., η ατιμωρησία και ο επαίσχυντος νόμος περί ασυλίας των πολιτικών λύγισαν το κράτος. Και επειδή οι έλληνες διδάχθηκαν με τέτοια πρότυπα και το κεφάλαιο δεν έχει αφοσίωση στην πατρίδα αλλά μόνο στην ασφαλή απόδοση, αυ-τόν τον καιρό, που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, «φυγαδεύουν» τα λεφτά τους στο εξωτερικό για να τα διασώσουν. Ούτε οι «εθνοπατέρες» με καταθέσεις εκατομμυρίων στις ξένες τράπεζες ούτε οι πιο πλούσιοι έλληνες αγοράζουν τα υπό «κούρεμα τοξικά» ελληνικά ομόλογα. Αντιθέτως αυτοί προσκαλούν τους ξένους επενδυτές, στους οποίους βέβαια δεν εμπνέουμε κανένα σεβασμό, να έλθουν να αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία. Οι πολίτες έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο κράτος, στις τράπεζες, στα ασφαλιστικά τους ταμεία, σε όλα γενικά.



Απέναντι στην κοινωνική οργή αυτόν τον καιρό, οι «πολιτικοί» ορκίζονται ότι «μεταλλάσσονται ριζικά», ότι θα φέρουν πίσω την κυριαρχία της χώρας, την ευνομία της πολιτείας, την ανάπτυξη και την αξιοπρέπειά μας. Αλλά ποιος τους πιστεύει; Kανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν. Με οδηγούς αυτούς θα βαδίζουμε σαν κοπάδι στο σκοτάδι, προς τα κάτω. Κρατούμε όμως πάντα την ελπίδα ότι μπορεί, ως εκ θαύματος, να φανεί μια νέα «πεφωτισμένη», έντιμη, εθνική ηγεσία να αποκα-ταστήσει την πολυπόθητη εμπιστοσύνη στη χώρα για την λύτρωσή της.



……………………………………………………………..Β.Ι.Β