Η λειψυδρία στην Αίγινα, το πλησιέστερο στον Πειραιά και μεγαλύτερο νησί του Σαρωνικού (μετά την Σαλαμίνα), είναι φυσικά μια πραγματικότητα αιώνων. Η τεχνολογική πρόοδος των τελευταίων δεκαετιών όμως προσφέρει, θεωρητικά τουλάχιστον, ορισμένες λύσεις. Θεωρητικά, γιατί Το 1991 έγινε η πρώτη μελέτη, που προέβλεπε μάλιστα την κατασκευή δύο αγωγών με διαφορετικές διατομές ώστε να καλύπτονται οι διαφορετικές ανάγκες σε όγκο νερού το καλοκαίρι (όταν το νησί «βουλιάζει» από παραθεριστές), αλλά και τον χειμώνα.
Το 2001 έγινε νέα μελέτη, που και αυτή, όπως και η πρώτη, δεν υλοποιήθηκε. Και το 2010 – το μαντέψατε – προκηρύχθηκε από την απερχόμενη δημοτική αρχή διαγωνισμός, που «τρέχει» από την νέα δημοτική αρχή, για το ίδιο πάντα θέμα, την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού (ενός αυτή την φορά) για την σύνδεση της Αίγινας με το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ.
Εν τω μεταξύ , το 1994, είχε προκηρυχθεί διαγωνισμός για την μελέτη και την κατασκευή δεξαμενών ομβρίων υδάτων σε όλα τα νησιά του Αργοσαρωνικού και την Τροιζήνα. Αξιοσημείωτο είναι ότι κατασκευάστηκε μόνο η δεξαμενή ομβρίων υδάτων στον Καραντζά Τροιζήνας. Ειδικά για την Αίγινα, η μελέτη που προέβλεπε την κατασκευή δεξαμενής ομβρίων κατά τρόπον ώστε παράλληλα να ενισχύεται ο υδροφόρος ορίζοντας του νησιού, σε θέση κοντά στην Κυψέλη Αίγινας, όπου βρισκόταν το αρχαίο υδραγωγείο, προσέκρουσε κατ’ αρχήν στην άρνηση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας να δώσει άδεια για τις αναγκαίες ανασκαφές, αλλά και, σύμφωνα με πληροφορίες του Portnet.gr, στην αντίδραση πολιτικών προσώπων να προχωρήσει η κατασκευή δεξαμενής σε περιοχή που βρισκόταν κοντά σε συγκεκριμένες περιουσίες του νησιού. Φυσικά, ομβριοδεξαμενή δεν υπάρχει ακόμη στην Αίγινα.
Τώρα, με την τρίτη κατά σειρά μελέτη για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού ύδρευσης, προωθείται η συγκεκριμένη λύση που πλέον, σύμφωνα με παράγοντες με καλή γνώση των τεχνικών θεμάτων και τα ισχύοντα διεθνώς σχετικά με τα περιβαλλοντικά δεδομένα, είναι πλέον ξεπερασμένη. Κατ’ αρχήν, από τεχνικής απόψεως, διότι αφορά την κατασκευή ενός μόνο αγωγού, ενώ οι ανάγκες ύδρευσης του νησιού πλέον είναι τριπλάσιες το καλοκαίρι από ότι τον χειμώνα. Και όπως εξηγούσαν στο Portnet.gr οι ίδιοι εμπειρογνώμονες, δεν είναι δυνατόν να ρυθμίζεται ικανοποιητικά η αυξομείωση της ροής του απαιτούμενου ύδατος. «Σε ένα μεγάλο τεχνικό έργο, δεν μπορεί π.χ. απ’ τις 15.000 τόνους που απαιτούνται ημερησίως το καλοκαίρι, να πέφτει η ροή στους 5.000 τόνους ημερησίως που απαιτούνται τον χειμώνα. Αυτό μπορεί να γίνει στην βρύση του σπιτιού μας, αλλά όχι σε έναν τέτοιο αγωγό», εξηγούσε στέλεχος μεγάλης τεχνικής εταιρείας στο Portnet.gr. Πρόσθετε δε ότι μια σημαντική επιβάρυνση από εκεί και έπειτα, θα προκύψει και απ’ την ανάγκη διανομής του νερού που θα φτάνει σε ένα σημείο, σε μια δεξαμενή, προς όλο το νησί. Αντίθετα, εξηγούσε, η λύση που θα μπορούσε να δοθεί θα ήταν, σύμφωνα με τα σημερινά τεχνικά δεδομένα και τις απαιτήσεις για την προστασία του περιβάλλοντος η κατασκευή δεξαμενής ομβρίων σε συνδυασμό με ένα ή περισσότερα μικρά εργοστάσια αφαλάτωσης. «Είναι μια λύση σαφώς πιο οικολογική, εξαιρετικά πιο οικονομική και ήδη δοκιμασμένη», εξηγούσε άλλος παράγοντας με πολύ καλή γνώση του χώρου και επιστημονική επάρκεια στο Portnet.gr. Πρόσθετε μάλιστα ότι η συγκεκριμένη λύση εφαρμόζεται ήδη στην Μύκονο με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Η απορία που προκύπτει όθεν, από την επιμονή στην για τρίτη φορά μέσα σε 20 χρόνια, σύνταξη μελέτης για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού ύδρευσης, εύλογα, φοβάται κανείς, ότι μπορεί να βρει απαντήσεις στην αναζήτηση κάποιων αριθμών. Με απλά λόγια, δηλαδή, στα σχεδόν 500.000 ευρώ που θα κοστίσει η σύνταξη της τρίτης αυτής μελέτης και στα περίπου 6 εκ. ευρώ, που θα κοστίσει η κατασκευή δεξαμενής υποδοχής του νερού και των σχετικών συμπληρωματικών έργων στην Αίγινα. Και όλα αυτά για μια μη ικανοποιητική, μάλλον ξεπερασμένη, οπωσδήποτε μη φιλική προς το περιβάλλον και πανάκριβη «λύση».
ΠΗΓΗ: www.portnet.gr
