Σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, που μόνο για τη σχολική χρονιά 2013-2014 προσελήφθησαν 2.000 αναπληρωτές και ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί για την κάλυψη των κενών στα σχολεία, κάποιοι καταφέρνουν έως και σήμερα, παρά το ότι πληρώνονται για να διδάσκουν στα σχολεία, να απαλλάσσονται χαριστικά από τα καθήκοντά τους. Και βέβαια, για την κάλυψη των κενών που δημιουργούνται εξαιτίας της δικής τους απαλλαγής, το κράτος (δηλαδή όλοι εμείς) αναγκάζεται να πληρώνει κι άλλους.
Η ιστορία ξεκινά στις 28/8 όταν στα γραφεία του Υπουργού, του Υφυπουργού και του Γ.Γ του υπουργείου Παιδείας φτάνει ενημερωτικό έγγραφο της αναπληρώτριας διευθύντριας, στο οποίο αναφέρεται πως «για τα μέλη του Δ.Σ του ΚΕΜΕΤΕ (Κέντρο Εκπαιδευτικών Μελετών και Τεκμηρίωσης) της ΟΛΜΕ δεν ισχύουν οι προβλεπόμενες διατάξεις συνδικαλιστικών διευκολύνσεων», αφού δεν πρόκειται όπως εξηγεί για συνδικαλιστική οργάνωση. Ωστόσο -από το 1995- παρά τις αντίθετες εισηγήσεις όλα τα μέλη του ΔΣ του ΚΕΜΕΤΕ απαλλάσσονται των διδακτικών του καθηκόντων χαριστικά. Τέλος, στο απαράδεκτο καθεστώς έβαλε -προσωρινά- η αρνητική απόφαση του υφυπουργού Παιδείας Συμεών Κεδίκογλου, ο οποίος, λαμβάνοντας υπόψη τον νόμο, αρνήθηκε να υπογράψει όπως φαίνεται στα έγγραφα για την απαλλαγή των εκπαιδευτικών από τα καθήκοντά τους για μία ακόμη χρονιά.
Σύμφωνα, άλλωστε και με τις διατάξεις του άρθρου 16 του Ν.1264/1982 ακόμα και «οι τακτικές ή έκτακτες συνελεύσεις της πιο αντιπροσωπευτικής συνδικαλιστικής οργάνωσης συνέρχονται εκτός χρόνου απασχόλησης». Δυστυχώς, όμως, η νοοτροπία των ειδικών διευκολύνσεων είναι βαθιά ριζωμένη. Σε έγγραφο με ημερομηνία 5/12/2013 φαίνεται ότι ο υπουργός Παιδείας κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος παρεμβαίνει και παρακάμπτει την απόφαση του υφυπουργού κ. Κεδίκογλου, απαλλάσσοντας τελικά από τα εκπαιδευτικά καθήκοντά τους όλα τα μέλη του Δ.Σ του ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ.
Το πρόβλημα, θα πει κανείς, θα λυνόταν αν 9 ή 10 άτομα βρίσκονταν στις σχολικές αίθουσες και δίδασκαν, αντί να απαλλαχθούν χαριστικά από τα καθήκοντά τους; Ναι. Διότι, αυτό θα σήμαινε την αλλαγή μίας ολόκληρης νοοτροπίας. Θα έβαζε συμβολικά τέλος στις λογικές των ειδικών διευκολύνσεων και της προστασίας συγκεκριμένων συντεχνιών. Θα άνοιγε το μεγάλο θέμα των συνδικαλιστικών αδειών και απαλλαγών από τα επαγγελματικά καθήκοντά τους. Γιατί πρέπει να πάψει το κράτος να πληρώνει καθηγητές για να διδάσκουν και άλλους τόσους ισάριθμους για να συνδικαλίζονται απέχοντας για δεκαετίες από τις σχολικές αίθουσες. Και αν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές ήθελαν να κάνουν καλό σε όσους εκπροσωπούν και κατ’ επέκταση στην κοινωνία θα ήταν να πιέσουν ώστε αυτή η νοοτροπία να αλλάξει.
Γιατί σε ένα κράτος που έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει είναι αδιανόητο ο οιοσδήποτε για οποιονδήποτε λόγο να συνεχίζει να κάνει τέτοιους είδους «διευκολύνσεις». Γιατί όσο υπάρχουν τέτοιες λογικές στα υπουργεία, θα συνεχίσουν να υπάρχουν Πελεγρίνηδες στα πανεπιστήμια.
